DALAM MAHKAMAH RAYUAN MALAYSIA DI PUTRAJAYA (BIDANG KUASA RAYUAN) RAYUAN JENAYAH NO.: K /2013 & K /2013 ANTARA

Transcription

1 DALAM MAHKAMAH RAYUAN MALAYSIA DI PUTRAJAYA (BIDANG KUASA RAYUAN) RAYUAN JENAYAH NO.: K /2013 & K /2013 ANTARA 1. REVI A/L THANGAVELU 2. HATITAN A/L RAJAMANICKAM... PERAYU-PERAYU LAWAN PENDAKWA RAYA RESPONDEN (Di Dalam Mahkamah Tinggi Malaya Di Alor Setar Perbicaraan Jenayah No 45A /2012) Pendakwa Raya Lawan (1) Revi A/L Thangavelu (2) Hatitan A/L Rajamanickam KORAM: (1) BALIA YUSOF BIN HAJI WAHI, HMR (2) MOHTARUDIN BIN BAKI, HMR (3) TENGKU MAIMUN BINTI TUAN MAT, HMR 1

2 ALASAN PENGHAKIMAN [1] LATAR BELAKANG Dalam kes ini perayu-perayu telah dituduh di atas satu pertuduhan di bawah Sek. 39B(1)(a) Akta Dadah Berbahaya atas kesalahan bersama-sama mengedar dadah berbahaya iaitu cannabis seberat 18,194 gram yang boleh dihukum di bawah sek. 39B(2) Akta yang sama. [2] Di akhir kes pembelaan, Hakim bicara memutuskan perayu-perayu bersalah dan mensabitkan mereka dengan pertuduhan tersebut dan menjatuhkan hukuman mandatori iaitu hukuman mati. [3] Terkilan dengan keputusan tersebut, perayu-perayu merayu ke Mahkamah ini. Setelah mendengar hujahan kedua-dua belah pihak, kami sebulat suara telah menolak rayuan ini dan mengekalkan sabitan dan hukuman yang dijatuhkan oleh Mahkamah Tinggi. Alasan-alasan kami adalah seperti berikut: [4] FAKTA KES Fakta kes adalah seperti yang dinyatakan oleh Hakim bicara seperti berikut:- (2) Kedua-dua OKT ditangkap di hadapan sebuah kedai di Sungai Petani pada 6 Mei 201, ketika hendak menyerahkan dadah berbahaya jenis "cannabis" kepada saksi pendakwa D/Koperal Saiful Bahari (SP3), yang bertindak sebagai agent provocateur. Sebelum pertemuan di tempat kejadian, telah berlaku rundingan jual beli dadah antara SP3 dan OKT1. Di dalam rundingan jual beli tersebut SP3 telah dibantu seorang lagi anggota polis, Det. Lans Koperal Izhan (Izhan). 2

3 (3) OKT1 telah diperkenalkan kepada SP3 dan Izhan oleh sumber pada OKT1 pertama telah diperkenalkan sebagai Ravi. SP3 diperkenalkan sebagai along sementara Izhan diperkenalkan sebagai adik. Dalam pertemuan pertama tersebut OKT1 memaklumkan kod untuk ganja adalah "bata" dengan harganya RM2, bagi sebiji bata. Harga ini boleh dikurangkan kepada RM1, jika SP3 membeli dalam jumlah yang banyak. Di dalam pertemuan tersebut OKT1 telah memberikan nombor telefon yang boleh dihubungi SP3 jika dia hendak membeli bata. (4) SP3 dan Izhan memaklumkan pertemuan pertama mereka dengan OKT1 kepada pegawai atasan mereka, DSP Zainudin. DSP Zainudin telah mengarahkan operasi dijalankan dan mengarahkan ASP Mohd Radzi (SP4) untuk mengetuai operasi tersebut. SP3 telah diarahkan bertindak sebagai agent provocateur (AP). Izhan pula diarahkan membantu SP3. (5) Ekoran pertemuan pertama ini SP3 menghubungi OKT1 pada dan memberitahu OKT1 bahawa dia mempunyai wang sebanyak RM30, untuk membeli dadah. Akhirnya persetujuan dicapai untuk SP3 membeli 20 bata dan SP3 bersama Izhan akan pergi ke Sungai Petani pada esok hari. Semua persetujuan ini telah dimaklumkan kepada SP4. Ekoran dari itu SP4 telah mengadakan satu taklimat kepada anggota- anggota pasukannya bagi tujuan mengatur operasi yang akan dijalankan. Selepas taklimat tamat pada pukul 6.00 petang, pasukan serbuan telah bergerak ke Sungai Petani. (6) Apabila SP3 dan Izhan sampai di Sungai Petani, mereka menghubungi OKT1. Ketika menunggu OKT1 datang, SP3 dan Izhan masuk ke Restoran KFC Taman Tuanku Hamimah di Sungai Petani. OKT1 tiba kemudian pada jam lebih kurang 8 malam dan membawa SP3 ke rumah beliau. Semasa di rumah OKT1 SP3 telah bertanya OKT1 waktu bata dapat diserahkan. OKT1 telah menghubungi seseorang melalui telefon dan memberitahu SP3 bata akan sampai dalam masa setengah jam. Selepas itu OKT1 menghantar SP3 semula ke Restoran KFC tersebut. 3

4 (7) Pergerakan SP3 dan Izhan dipantau oleh SP4. SP4 telah mengarahkan Sub Inspektor Muslim (SP5) dan dua orang anggota polis untuk menjejaki pergerakan SP3 dan OKT1 yang membawa SP3 ke rumah dia. (8) Akhirnya pada jam lebih kurang 8.50 malam, OKT1 datang berjumpa SP3 dan berbual-berbual. Semasa berbual-bual tersebut OKT2 datang dengan sebuah kereta Toyota LE bernombor pendaftaran ABD OKT2 kemudian memberitahu dadah jenis cannabis yang hendak di beli SP3 berada di dalam boot motokar tersebut. SP3 telah bertanya kepada OKT2 dalam bahasa Tamil, barang tersebut berada di hadapan atau di belakang. OKT2 memberitahu barang ada di dalam boot belakang kereta. SP3 kemudian memeriksa boot motokar tersebut dan setelah berpuashati terdapat dadah di dalamnya telah memberi isyarat kepada pasukan serbuan. (9) SP4 dan pasukannya kemudiannya membuat serbuan dan berjaya menangkap OKT1 dan OKT2. OKT1 telah ditangkap oleh SP4 dan pasukannya berhampiran dengan motokar Toyota tersebut sementara OKT2 telah ditangkap oleh SP5 dan pasukannya dalam jarak 10 meter dari motokar tersebut. Selepas itu SP4 membuat pemeriksaan fizikal ke atas kedua-dua OKT. SP4 menjumpai anak kunci berserta rantai kunci di dalam poket seluar yang dipakai OKT2. Anak kunci tersebut telah digunakan SP4 untuk membuka motokar Toyota tersebut. SP4 kemudian memeriksa boot motokar tersebut dan menjumpai sebuah kotak Drypers bersaiz besar (P6). Di dalam P6 dijumpai 16 ketulan mampat berbalut plastik lutsinar dan empat ketulan mampat berbalut kertas aluminium dan plastik lutsinar (P7-P26). SP4 merampas barang-barang yang dijumpai ini. (10) Kedua-dua OKT dan barang-barang yang dirampas ini kemudiannya telah diserahkan kepada pegawai penyiasat (SP6). SP6 telah menghantar 20 ketulan mampat tersebut kepada ahli kimia SP1. SP2 mengesahkan 20 ketulan ketulan mampat tersebut sebagai dadah berbahaya jenis cannabis seberat 18,194 gram. 4

5 [5] Mengenai Intipati Milikan (a) Mengenai isu ini, mahkamah perlu berpuas hati bahawa elemen-elemen perlu dibuktikan iaitu jagaan atau kawalan dan pengetahuan. Setelah meneliti Rekod Rayuan, mahkamah ini berpuas hati bahawa intipati ini telah berjaya dibuktikan oleh Pendakwa Raya melalui keterangan-keterangan berikut:- (i) (ii) (iii) (iv) (v) Keterangan SP3 bahawa terdapat rundingan yang berlaku antara SP3 dan Perayu pertama bagi urusan jual beli dadah di mana perbincangan antara mereka bukan sahaja dibuat melalui telefon malah dibuat di dalam pertemuan secara bersemuka. Hasil rundingan tersebut Perayu pertama telah bersetuju untuk menyerahkan kepada SP3 dua puluh ketulan dadah berbahaya yang ingin dibeli oleh SP3. Keterangan SP3 juga disokong oleh keterangan SP4 dan SP5. Perayu pertama berada di tempat kejadian bagi tujuan menyerahkan dadah berbahaya tersebut kepada SP3. Dadah tersebut telah dibawa oleh Perayu Kedua ke tempat kejadian di dalam sebuah motokar. Perayu pertama telah menunjukkan kepada SP3 kereta Toyata LE tersebut. SP3 telah diminta oleh Perayu pertama untuk melihat di dalam boot belakang kereta yang telah sedia dibuka. SP3 kemudian telah memeriksa sebuah kotak yang berada di dalam boot kereta dan menjumpai dadah berbahaya tersebut. (Muka surat 22 Rekod Rayuan) [6] Kami berpuas hati bahawa Hakim bicara telah tidak terkhilaf apabila membuat dapatan fakta bahawa perayu-perayu mempunyai milikan terhadap dadah-dadah tersebut. Kami berpandukan kepada kes Chan Pean Leon v PP [1956] 22 MLJ 237, di mana Thomson J menyatakan:- 5

6 "A moveable thing is said to be in the possession of a person when he is so situated with respect to it that he has the power to deal with it as owner to the exclusion of all other persons, and when the circumstances are such that he may be presumed to intend to do so in case of need." To put it otherwise, there is a physical element and a mental element which must both be present before possession is made out. The accused must not only be so situated that he can deal with the thing as if it belonged to him, for example have it in his pocket or have it lying in front of him on a table. It must also be shown that he had the intention of dealing with it as if it belonged to him should he see any occasion to do so, in other words, that he had some animus possidendi. Intention is a matter of fact which in the nature of things cannot be proved by direct evidence. It can only be proved by inference from the surrounding circumstances... [7] Di dalam kes Leow Nghee Lim v Reg [1956] 22 MLJ 28, Taylor J dalam membincangkan definisi perkataan milikan telah menyatakan sedemikian di muka surat 30 dan 31: "... The word 'possession' is the relation of a person to a thing over which he may at his pleasure exercise such control as the character of the thing admits, to the exclusion of other persons... The word 'possession' is a vague and general word which cannot be closely defined. Without at least general knowledge there cannot be possession but there can be possession without full and exact knowledge...". [8] Intipati Pengetahuan (b) Untuk membuktikan pemilikan, elemen pengetahuan perlu juga dibuktikan. Kami berpuas hati setelah meneliti Rekod 6

7 Rayuan kami mendapati, Hakim bicara tidak terkhilaf apabila merumuskan bahawa perayu-perayu mempunyai pengetahuan mengenai dadah berbahaya tersebut tanpa menggunapakai seksyen 37(d) Akta Dadah Berbahaya 1952 berdasarkan 3 fakta penting: (i) Terdapat perbincangan pembelian dan penjualan dadah cannabis antara perayu pertama dengan SP3. Adalah tidak wajar perayu pertama tidak tahu bahawa barang yang diserahkan kepada SP3 adalah dadah cannabis sedangkan inilah perkara pokok yang dibincangkan bersama bagi urusan jual-beli yang dipersetujui sebelum penyerahan dadah-dadah tersebut. (ii) SP3 diberitahu oleh perayu pertama dan perayu kedua bahawa dadah berbahaya yang dipersetujui berada di dalam boot belakang kereta Toyota LE yang dipandu oleh perayu kedua. Ini menunjukkan keduadua mereka mempunyai pengetahuan mengenai dadah-dadah tersebut. (iii) Ketika SP4 hendak perkenalkan diri sebagai polis, kedua-dua perayu cuba melarikan diri menunjukkan pengetahuan mereka mengenai dadah tersebut. Perayu pertama berjaya ditangkap berdekatan dengan kereta Toyota LE manakala perayu kedua telah ditangkap oleh pasukan polis kira-kira 10 meter dari kereta Toyota LE tersebut. [9] Di dalam kes Chan Pean Leon v PP (supra) di muka surat 239, Thomson J telah menghuraikan elemen pengetahuan seperti berikut: "... Once possession is proved then before the accused person can be convicted it is necessary in addition to prove mens rea... Here again knowledge cannot be proved by direct evidence, it can only be proved by inference from the surrounding circumstances. Again the possible variety of circumstances which will support such an inference is infinite. There may be 7

8 something in the accused's behaviour that shows knowledge, or the nature of the thing may be so obvious that it is possible to say 'he must have known what it was' or, again in cases under the Dangerous Drugs Ordinance, there may be a statutory presumption which fills a gap in the evidence." [10] Mengenai Isu Pengedaran Hakim bicara adalah betul apabila mendapati berdasarkan berat dadah berbahaya iaitu 18,194 gram cannabis, anggapan di bawah seksyen 37(da) terpakai. YA HMT telah memutuskan sedemikian di muka surat 205 dan 206 (RR) seperti berikut: [26] Pihak pendakwa juga perlu membuktikan kedua-dua OKT telah melakukan perbuatan mengedar dadah tersebut. Dalam kes ini berat dadah yang terlibat jauh melebihi berat yang membolehkan anggapan di bawah s.37(da) digunakan. Berdasarkan anggapan tersebut kedua-dua OKT dianggap telah melakukan perbuatan mengedar dadah berbahaya tersebut. [27] Saya berpuas hati keterangan yang dikemukakan oleh pihak pendakwa di peringkat ini telah berjaya membuktikan intipati pertuduhan bagi pertuduhan di bawah s.39b(1)(a) Akta Dadah Berbahaya Oleh yang demikian kedua-dua OKT hendaklah membela diri terhadap pertuduhan tersebut. [11] Kami juga bersependapat dengan hujah Timbalan Pendakwa Raya secara alternatif, iaitu keterangan-keterangan yang sedia ada jelas menunjukkan rundingan jual-beli dimuktamadkan dengan penghantaran dadah tersebut adalah tergolong di bawah definisi mengedar di bawah Seksyen 2 Akta Dadah Berbahaya 1952, walaupun Hakim bicara tidak menggunakan pendekatan ini. Pendekatan ini dipanggil direct trafficking (pengedaran terus). Kami merujuk kes Mahkamah Persekutuan iaitu PP v Mansor Md. Rashid & Anor. [1997] 1 CLJ 233, yang mana pendekatan ini digunakan, Mahkamah memutuskan: 8

9 [2] The prosecution s case was not based on custody or control (thereby invoking the presumption of possession), or on possession of cannabis (thereby attracting the presumption of trafficking under s. 37(d) or (da)(vi) of the DDA. The prosecution founded its case of trafficking on the sale or negotiated sale of the cannabis to an agent provocateur. The definition of trafficking in s. 2 of the DDA is wide and includes not only buying and selling but also carrying, keeping and concealing. In the instant case, there was credible evidence that the respondents acted in concert in the sale of the cannabis to Cholar. dan [9] The prosecution s case was that the trafficking took the form of negotiations for sale and the sale of the cannabis [12] Niat bersama di bawah Seksyen 34 Kanun Keseksaan Setelah meneliti Rekod Rayuan, kami berpuas hati bahawa Hakim bicara telah membuat penelitian yang mendalam sebelum memutuskan wujudnya elemen niat bersama antara kedua-dua perayu. Elemen niat bersama ini boleh dilihat berdasarkan fakta berikut: (i) (ii) Keterangan menunjukkan SP3 telah berunding dengan perayu pertama untuk jual beli dadah berbahaya tersebut sehingga mencapai persetujuan mengenai jumlah dan jenis dadah yang hendak dibeli, harga jual beli, tempat dan waktu penyerahan dadah berbahaya tersebut. Ekoran daripada persetujuan tersebut, perayu kedua telah datang untuk menyerahkan dadah berbahaya tersebut kepada SP3. Keterangan seterusnya menunjukkan sebelum perayu kedua datang ke tempat kejadian, perayu pertama telah dilihat menelefon seseorang untuk menghantar dadah tersebut. Inferens boleh dibuat orang yang dihubungi itu ialah perayu kedua. 9

10 (iii) Keterangan juga menunjukkan terdapat perbincangan antara keduadua perayu di mana perayu kedua yang membawa kereta Toyata tersebut telah memberitahu dadah berbahaya berada di dalam boot belakang kereta sebelum memaklumkan kepada SP3. [13] Dari keterangan yang ada, jelas satu perancangan di antara perayu pertama dengan perayu kedua wujud sebelum kesalahan mengedar dadah berbahaya berlaku. Walaupun perayu kedua tidak hadir semasa rundingan yang dilakukan antara perayu pertama dan SP3, penglibatan perayu pertama dan perayu kedua adalah jelas apabila perayu kedua memaklumkan bahawa dadah berbahaya berada di dalam boot belakang kereta yang dipandu oleh perayu kedua sendiri apabila sampai ke tempat kejadian. Ini jelas membuktikan niat bersama kedua-dua perayu untuk melakukan kesalahan tersebut di mana dadah yang dipersetujui di dalam rundingan telah diserahkan kepada SP3 oleh perayu kedua bertepatan dengan rundingan yang berlaku antara perayu pertama dengan SP3 sebelum tarikh kejadian. (Act in Concert) [14] Ke arah itu, Hakim bicara telah tidak terkhilaf apabila membuat dapatan fakta mengenai niat bersama ini di muka surat 202 RR seperti berikut: [21] Keterangan yang dikemukakan ini telah juga menunjukkan terdapat niat bersama antara OKT1 dan OKT2 dalam melakukan kesalahan ini. OKT1 berperanan berunding dengan SP3 untuk jual beli dadah berbahaya tersebut sehingga tercapai persetujuan mengenai jumlah yang hendak dibeli, harga jual beli, tempat dan waktu penyerahan dadah berbahaya tersebut. Setelah persetujuan tersebut OKT2 datang untuk menyerahkan dadah berbahaya tersebut kepada SP3. Keterangan yang terdapat di dalam kes ini berkaitan dengan niat bersama kedua-dua OKT adalah keterangan mengikut keadaan. Saya dapati keterangan mengikut keadaan ini cukup kuat dan selamat untuk membuat rumusan bahawa kedua-dua OKT mempunyai persetujuan awalan (pre-arranged plan) untuk melakukan kesalahan ini dan perbuatan kedua-dua 10

11 OKT telah dibuat bagi tujuan mencapai niat bersama mereka. Kedua-dua OKT mempunyai peranan masing-masing di dalam melakukan kesalahan ini dan apa yang mereka lakukan adalah amat berkaitan antara satu sama lain bagi mencapai niat bersama mereka. [15] Isu-Isu Yang Dihujahkan: Keterangan dan kredibiliti SP3 sebagai Agent Provocateur dan Laporan Polis (D1) SP3 adalah merupakan agen provocateur (AP) yang telah dilantik dalam kes ini. Oleh itu, keterangan SP3 adalah tergolong di bawah Seksyen 40A Akta Dadah Berbahaya 1952 di mana apa-apa pernyataan secara lisan atau bertulis kepada seorang AP hendaklah diterima semasa perbicaraan walaupun tanpa keterangan sokongan. [16] Kami juga berpuas hati bahawa Hakim bicara adalah betul apabila mendapati walaupun keterangan seorang AP tidak memerlukan keterangan sokongan, tetapi di dalam kes ini, keterangan SP3 disokong oleh keterangan SP4 dan SP5 atas fakta material. Seterusnya, walaupun SP3 telah diperiksa balas dengan panjang lebar oleh peguambela perayu-perayu, adalah jelas kredibiliti SP3 tidak tercabar sama sekali (credibility is intact). Hakim bicara juga telah membuat dapatan fakta mengenai kredibiliti SP3, SP4 dan SP5 di muka surat 203 dan 204 seperti berikut: [23] Saya dapati keterangan SP3 tidak goyah setelah melalui pemeriksaan balas oleh peguambela OKT. Kegagalan mengemukakan topi yang dikatakan menjadi petanda isyarat terdapat dadah berbahaya di dalam kereta Toyota tersebut bukanlah sesuatu yang memudaratkan. Topi tersebut bukanlah satu yang meterial. Begitu juga dengan keterangan SP4 dan SP5. Keterangan mereka tidak goyang setelah diperiksa balas peguambela OKT-OKT. Dalam 11

12 keadaan biasa keterangan mereka ini patut diterima. (PP v Zul Hassan & Yang Lain [2013] 7 CLJ 141), saya menerima keterangan mereka ini. [17] Kami berpuas hati bahawa tiada percanggahan sama sekali antara laporan polis (D1) dengan keterangan saksi-saksi pendakwaan SP3, SP4 dan SP5. Walaupun laporan polis (D1) tidak menyatakan peranan SP3 sebagai AP, ianya tidak memudaratkan kes pendakwaan. Ini adalah kerana SP3 telah dipanggil sebagai saksi pendakwaan dan telah memberi keterangan secukupnya dan diperiksa balas oleh peguambela perayu-perayu. Tambahan lagi adalah menjadi undang-undang mantap bahawa laporan polis bukan merupakan satu dokumen atau maklumat substantial. Lihat kes PP v Fong Chee Cheong [1970] 1 MLJ 97, dan Lee Kwai Heong v PP [2006] 1 CLJ [18] Di dalam kes Mahkamah Rayuan Mohd Azman Zuwairi Ghazali v PP [2012] 1 LNS 1252, Abdul Wahab Patail JCA telah memutuskan di perenggan 26 seperti berikut: "... [26] We observe that a Police Report is not expected to state the entire factual narrative of an offence. Its purpose is to record a report of a possible crime to justify commencement of investigations. While mention of a fact in the Police Report may add weight and substance to the testimony of a witness as to that fact, the absence does not prove the fact did not exist, or should it diminish the testimony of the witness who appears before the court to be examined and cross examined. It is the facts as to his actions, as proved by the evidence, that determines whether he is an agent provocateur. Not whether he is reported and investigated as such. Therefore that no mention of an agent provocateur was made in the Police Report does not preclude evidence being adduced of the evidence of an agent provocateur. The evidence of an agent provocateur is admissible under s. 40A of the Dangerous Drugs Act 1952 (Act 234). Hence, the testimony of SP4 in respect 12

13 of the telephone conversations with the Appellant was admissible. Whether the prosecution succeeded in proving the conversations depends upon the credibility of SP4. We address that question further below. In the event the credibility of SP4 stands scrutiny, there is no requirement that the evidence of an agent provocateur must be corroborated. [19] Kami juga bersetuju dengan dapatan fakta Hakim bicara apabila di muka surat 203 RR di para (22) beliau memutuskan laporan polis D1 adalah dibuat sebagai formaliti untuk menunjukkan terdapat tangkapan ke atas kedua-dua Perayu berkaitan dengan kesalahan dadah berbahaya dan bagi tujuan untuk meneruskan siasatan. Seterusnya, sekira pun adanya percanggahan, ianya adalah tidak material serta tidak menjadikan keterangan SP4 ditolak atau diragui. [20] Sehubungan dengan itu, kami ingin merujuk kepada kes Mahkamah Rayuan Timhar Jimdani Ong & Anor v PP [2010] 3 CLJ 938 Abdull Hamid Embong JCA telah memutuskan di muka surat 949 perenggan seperti berikut: "... [14] Let us first deal with P12 ie, the police report which the defence attacked as being lacking in the factual particulars now narrated by the prosecution witnesses. This report was made by Insp. Willie immediately after the arrest of the appellants and the recovery of the drugs in their hotel room. It consisted of a brief statement of the items recovered pursuant to the search made in room 808, particulars of the appellants and the seizure of the drugs. This police arrest report is thus merely a brief account of what had transpired in room 808. It is a formal procedure undertaken by the police following the arrest of a suspect to a crime. It is a first information report to facilitate further investigation. It puts the wheels of investigation into a crime in action. It need not, in our view, particularize all the details of actions taken or observations made by the arresting officer. A first information report or any police report need not contain the entire case for the prosecution. Its main 13

14 purpose is merely to give information of an offence. The information contained in the police report, thus may only state the brief details of the time, and place of the alleged offence and the particulars of the offenders if available. Further details will surely be recorded later by the investigating officer in any statements recorded from potential witnesses including that of the arresting officer himself. Thus any omission or shortcomings in that police report cannot in our view be fatal to the prosecution's case or be held to be materially inconsistent with its narration of the facts during the trial. [15] In Chinnakarappan v PP [1962] 28 MLJ 360, the Court of Appeal held that: The omission of the accused's name in the police report made by a witness does not in any way detract from the weight and value which the trial Judge had attached to the testimony of the complainant himself. The law does not in this case (on a charge under s. 326 of the Penal Code) require independent corroboration of the complainant. Similarly in this case, the omission by Insp. Willie to state in detail what had transpired during the raid on room 808 does not diminish the weight and credibility of the testimony of Insp. Willie's as accepted by the trial judge. In Herchun Singh & Ors v PP [1969] 1 LNS 52 the Federal Court endorsed a passage from Sohoni's Indian Criminal Procedure Code on the effect of an omission in a first information report which states:... Further, the information required need not contain the circumstances of the commission of the offence, nor the names of the offenders or the witnesses, for the main purpose of investigation is to ascertain these matters... The first information report is not an encyclopedia. It is not the beginning and ending of every case. It is only a complaint to set the affairs of law and order in motion. It is only at the investigation stage that all the details can be gathered and filled up. 14

15 [16] We thus hold that no exaggerated importance should be placed to the omission by the complainant in his police report of each and every detail of the events surrounding the raid on room 808 and the subsequent arrest of the appellants. We also hold that although PI2 did not contain elaborate details of what transpired at the time of arrest in room 808, this is not fatal to the prosecution's case. There is nothing in Insp. Willie's testimony and his statement in P12 that cannot stand together or be said to be contradictory. We found no discrepancy in P12 as compared to his evidence. [21] Tambahan pula, keterangan SP3 juga telah disokong oleh keterangan SP4 dan SP5. Ke arah itu, kami berpuas hati bahawa, ketiadaan pengemukaan pocket book sama sekali adalah tidak fatal dan tidak mengundang inferens di bawah seksyen 114(g) Akta Keterangan [22] Seterusnya kami juga berpuas hati bahawa Hakim bicara tidak terkhilaf apabila merumuskan di muka surat 204 dan 205 dapatandapatan fakta sebelum memutuskan wujudnya satu kes prima facie dengan menggunakan pertimbangan yang maksima (maximum evaluation) : [24] Berdasarkan keterangan SP3, SP4 dan SP5 ini saya dapati pihak pendakwa telah membuktikan kedua-dua OKT secara niat bersama mempunyai kawalan dan jagaan ke atas dadah berbahaya tersebut. Mereka mempunyai kawalan dan jagaan ke atas dadah berbahaya yang dijumpai di dalam but motokar Toyota tersebut dan keadaan di dalam kes ini juga menunjukkan mereka mempunyai pengetahuan tentang dadah berbahaya tersebut. Pengetahuan tidak dapat dibuktikan melalui keterangan secara langsung tetapi boleh dibuat inferens dari fakta dan keadaan dalam sesuatu kes (Chan Pean Leon v PP [1956] MLJ 237). 15

16 [25] Saya telah merumuskan terdapat persetujuan jual beli dadah berkaitan antara SP3 dan OKT1 dan hasil persetujuan tersebut dadah akan diserahkan kepada SP3 pada malam tersebut. Keterangan yang dikemukakan menunjukkan OKT2 datang ke situ dengan motokar yang terdapat di dalamnya dadah berbahaya yang hendak diserahkan. Dari keterangan ini jelas boleh dibuat inferens bahawa kedua-dua OKT tahu barang yang ditunjukkan kepada SP3 tersebut adalah dadah berbahaya jenis cannabis yang hendak diserahkan kepada SP3. Perbuatan OKT2 menunjukkan dadah berbahaya yang terdapat di dalam but motokar tersebut kepada SP3 adalah perbuatan yang dibuat lanjutan dari persetujuan awal SP3 membeli dadah berbahaya dari OKT1. Apa yang hendak ditunjukkan tersebut adalah dadah berbahaya tersebut. Dengan yang demikian pihak pendakwa telah berjaya membuktikan OKT mempunyai pemilikan ke atas dadah berbahaya tersebut. [26] Pihak pendakwa juga perlu membuktikan kedua-dua OKT telah melakukan perbuatan mengedar dadah tersebut. Dalam kes ini berat dadah yang terlibat jauh melebihi berat yang membolehkan anggapan di bawah s.37(da) digunakan. Berdasarkan anggapan tersebut kedua-dua OKT dianggap telah melakukan perbuatan mengedar dadah berbahaya tersebut. [27] Saya berpuas hati keterangan yang dikemukakan oleh pihak pendakwa di peringkat ini telah berjaya membuktikan intipati pertuduhan bagi pertuduhan di bawah s.39b(1)(a) Akta Dadah Berbahaya Oleh yang demikian kedua-dua OKT hendaklah membela diri terhadap pertuduhan tersebut. [23] Kami sebulat suara bersetuju bahawa Hakim bicara telah menggunakan ujian yang betul sebelum memutuskan wujudnya satu kes prima facie dengan menggunakan pertimbangan yang maksima seperti di muka surat 197 dan 198 RR di para (11) dan (12) seperti berikut: 16

17 [11] Pada akhir kes pendakwaan, pihak pendakwa perlu membuktikan kes prima facie terhadap OKT. Di dalam memutuskan kes prima facie ini saya telah mempertimbangkan keseluruhan keterangan saksi-saksi pendakwa dengan pertimbangan yang maksima. Keperluan ini telah ditegaskan di dalam Looi Kow Chai & Anor v PP [2003] 1 CLJ 734. [12] Dalam Lee Kwan Woh v Public Prosecutor [2009] 5 MLJ 301 Gopal Sri Ram HMP menegaskan keterangan yang dikemukakan oleh pihak pendakwa perlu dikenakan penilaian maksima dari segenap segi untuk mempastikan kesemua intipati pertuduhan terhadap OKT telah dibuktikan. YA HMP Gopal Sri Ram telah memetik penghakiman beliau di dalam Prosecutor v Mohd Radzi bin Abu Bakar [2005] 6 MLJ 393, mengenai ujian yang perlu dilakukan semasa bagi mempertimbangkan samada kes prima facie telah atau gagal dibuktikan. Apa yang penting ditegaskan ialah keterangan yang dikemukakan tersebut mestilah ditimbangkan secara maksima. Cukup untuk mengatakan di sini bahawa di dalam membuat keputusan kes prima facie ini saya mengenakan pertimbangan seperti yang diputuskan oleh Mahkamah Persekutuan. [24] Pembelaan Perayu-Perayu Kami berpuas hati bahawa Hakim bicara telah meneliti pembelaan perayu-perayu secara maksima serta berlandaskan kepada keterangan saksi-saksi pendakwaan. Beliau mendapati pembelaan perayu-perayu tidak membangkitkan keraguan yang munasabah. Kes pembelaan adalah bertentangan sama sekali dengan kes pendakwaan. Berdasarkan fakta dan undang-undang mantap, Hakim bicara mempunyai justifikasi untuk mengambil pendirian sedemikian dan sama sekali tidak khilaf didalam menghalusi secara kehakiman keterangan yang berada di hadapan beliau. 17

18 [25] Hakim bicara menyatakan di muka surat 206 hingga 209 seperti berikut: [28] Kedua-dua OKT telah memilih untuk memberi keterangan bersumpah bagi membela diri terhadap pertuduhan tersebut. Keduadua OKT memberi keterangan dengan mengatakan mereka sedang minum di Taman Tuanku Hamimah apabila mereka ditangkap oleh polis. Kedua-duanya menafikan pada masa ditangkap mereka berada berhampiran kereta Toyota putih dan sedang berurusan untuk menyerahkan dadah kepada SP3 yang bertindak sebagai penyamar sulit. Keterangan kedua-dua OKT ini sebenarnya cuba menimbulkan keraguan terhadap kes pihak pendakwa bahawa OKT1 telah berurus dengan SP3 untuk menjual dadah jenis cannabis kepada SP3 dan kedua-duanya ditangkap semasa mereka hendak menyerahkan dadah berbahaya tersebut kepada SP3. [29] Keterangan pembelaan ini sama sekali bercanggah dengan kes yang telah dibuktikan oleh pihak pendakwa. Semasa kes pendakwaan saya mendapati pihak pendakwa telah membuktikan OKT1 telah berurusan dengan SP3 untuk jual beli dadah. Selepas dipersetujui jumlah dadah yang hendak dibeli, kedua-dua OKT1 dan SP3 bersetuju dengan urusan penyerahan. Hasil persetujuan tersebut SP3 dan seorang lagi anggota polis (Izhan) datang ke Restoran KFC di Taman Tuanku Hamimah Sungai Petani. OKT1 kemudian bertemu SP3 dan membawa SP3 balik ke rumahnya dan selepas itu menghantar semula SP3 ke Restoran KFC. OKT1 juga telah memberitahu SP3 dadah tersebut akan dibawa oleh kawan beliau kemudian. Akhirnya pada jam lebih kurang 8.50 malam, OKT1 datang berjumpa SP3 dan berbual-berbual. Semasa berbual-bual tersebut OKT2 datang dengan sebuah kereta Toyota LE bernombor pendaftaran ABD OKT2 kemudian memberitahu dadah jenis cannabis yang hendak dibeli SP3 berada di dalam boot motokar tersebut. SP3 memeriksa boot motokar tersebut dan setelah berpuashati terdapat dadah di dalamnya telah memberi isyarat kepada pasukan serbuan. 18

19 [30] Persoalan yang timbul sekarang ialah adakah keterangan pembelaan ini boleh dipercayai dan telah berjaya menimbulkan keraguan terhadap kes pendakwa di atas? Peguambela kedua-dua OKT berhujah keterangan pembelaan mereka telah menimbulkan keraguan terhadap kes pendakwaan bahawa SP3 telah berhubung dengan OKT1 dan mengadakan perbincangan jual beli dadah dan pada masa ditangkap kedua-dua OKT di dalam proses menyerahkan dadah tersebut kepada SP3. Hujah-hujah beliau telah di asaskan kepada beberapa keadaan, di antara lain kegagalan pihak pendakwa mengemukakan keterangan tentang wang tunjuk yang seharusnya digunakan di dalam urusan jual beli dadah berbahaya tersebut dan keduanya kegagalan pihak pendakwa mengemukakan keterangan tuan punya berdaftar kereta Toyota LE. [31] Selepas mempertimbangkan keterangan pembelaan kedua-dua OKT dan penghujahan peguambela dan Timbalan Pendakwa Raya saya mendapati keterangan pembelaan mereka ini tidak dapat menimbulkan keraguan yang munasabah ke atas kes pihak pendakwa. Saya dapati keterangan pembelaan mereka ini tidak boleh diterima. Adalah tidak munasabah untuk mempercayai bahawa mereka berada di dalam kereta selama berjam-jam sebelum pergi ke restoran untuk minum selepas OKT1 mengambil OKT2 di stesen bas. Keterangan pembelaan mereka ini sama sekali bertentang dengan keterangan saksi-saksi pendakwa. Selepas mempertimbangkan keterangan-keterangan yang dikemukakan saya berpendapat keterangan saksi-saksi pendakwa tentang urusan penjualan dadah antara OKT1 dan SP3 dan juga pertemuan yang berlaku di antara SP3 dan 0KT1 pada petang itu boleh dipercayai dan diterima. Begitu juga keterangan saksi-saksi pendakwa tentang OKT2 memandu motokar Toyota tersebut ke tempat kejadian boleh dipercayai dan diterima. [32] Kegagalan pihak pendakwa mengemukakan keterangan tuan punya kereta Toyota LE tersebut juga tidak membawa mudarat kepada kes pendakwaan, di dalam keadaan kes ini. Pembelaan yang dikemukakan oleh pihak pembela bukanlah dadah di dalam tersebut tidak diletakkan oleh OKT2 atau OKT kedua tidak tahu tentang dadah tersebut. Pembelaan beliau ialah 19

20 beliau sama sekali tidak ada kena mengena dengan dadah tersebut. Keterangan pembelaan mengenai kereta ini telah pun ditolak sebelum ini. [26] Kami bersetuju sebulat suara bahawa diakhir kes pembelaan, Hakim bicara telah menggunakan pendekatan yang betul apabila mendapati bahawa perayu-perayu gagal menimbulkan sebarang keraguan yang munasabah terhadap kes pendakwaan manakala pihak pendakwaan telah berjaya membuktikan kes terhadap kedua-dua perayu melampaui keraguan yang munasabah. [27] Di dalam kes Mahkamah Rayuan Wan Marzuki Wan Abdullah v PP [2008] 4 CLJ 631, Gopal Sri Ram JCA telah memutuskan mengenai kes pembelaan yang amat bercanggah dengan kes Pendakwaan di muka surat 635 bermula di perenggan 6 seperti berikut: "... [6] The second point taken by learned counsel for the appellant is that the judge erred in his handling of the facts when evaluating the defence story. It is clear from the record that the defence case was diametrically opposed to the prosecution's case. The issue which fell for the learned judge to decide was whether PW5 was telling the truth as to what was agreed, that is to say, whether the accused's version was reasonably probable. After a careful analysis of the totality of the evidence the learned judge found the defence version to lack credibility. He also held that it did not raise a reasonable doubt in his mind. He found the accused's explanation to be one of recent invention because of the way in which the defence case was put to the witnesses for the prosecution. In our judgment the judge was certainly entitled to do that. On the facts of this case he was justified in so doing. There is clear authority for the proposition that in an appeal of this nature which turns on questions of fact particularly in relation to issues of credibility, this court will be reluctant to interfere with the findings made by the primary trier of fact. We need go no 20

21 further than to quote the following passage from the judgment of Shaik Daud JCA in Andy Bagindah v PP [2000] 3 CLJ 289: There is no dearth of authorities to say that in every case, there are bound to be contradictions and discrepancies. The question to be decided by the trial judge is whether those contradictions and/ or discrepancies are material ones so as to strike at the very root of the charge. It is for the trial judge to consider this since he was the one who saw and heard the evidence. In the present case the learned judge concluded that there were discrepancies but those discrepancies were not material ones. Since this involved the credibility of witnesses, we held that the learned judge was a better person to decide and an appellate court ought not to interfere with such findings. [28] Di dalam kes PP v Lim Hock Boon [2009] 3 MLJ 604, Zaki Azmi CJ telah memutuskan di muka surat 626 bermula di perenggan 27 seperti berikut: "... [27] Indeed, the above passage clearly shows that the learned trial judge was alive to the facts and made a finding of fact based on competing versions of events by the witnesses. He could not accept the existence of Ah Ba because in the end he preferred the version given by the prosecution that the respondent was alone at all material times and no one alighted from the respondent s car. The learned trial judge was entirely correct in the view he had expressed about the quality of the defence evidence. Therefore, there was no failure by the learned trial judge to judicially appreciate the evidence before him. He handled the facts well. [29] Pembelaan kedua-dua perayu bahawa terdapat seorang yang lain telah lari dari kereta tersebut di mana dadah berbahaya telah ditemui tidak boleh dipercayai. Walaupun pembelaan ini telah dicadangkan kepada saksi pihak pendakwaan, namun fakta tersebut tidak pernah dinyatakan di dalam percakapan beramaran kedua-dua perayu iaitu 21

22 Eksibit D2 dan D3 masing-masing. Malah, kedua-dua perayu telah ditanya sama ada ingin membuat apa-apa pindaan atau tambahan kepada percakapan mereka. Sekiranya percakapan mereka tidak lengkap dan ada perkara yang tertinggal, maka itulah peluang terbaik untuk kedua-dua perayu membuat penambahan atau pembetulan tetapi kedua-dua perayu telah menjawab "tiada". [30] Di dalam kes Mahkamah Rayuan, Khalil Anuar Sukirman v PP [2012] 1 CLJ 848, Ahmad Maarop JCA (ketika itu) telah memutuskan di muka surat bahawa kegagalan menyatakan fakta pembelaan yang penting di dalam rakaman percakapan akan menyebabkan keterangan OKT-OKT diragui dan tidak benar. Di dalam kes Teng Howe Seng v PP [2009] 3 MLJ 46, Mahkamah Persekutuan memutuskan the trial judge s comment on the late disclosure of the real identity of Ho Seng at the defence stage merely went to show the weight that the court attached to the appellant s defence which was permitted by law. Di dalam kes ini juga, kami memutuskan ke arah itu, Hakim bicara berhak untuk tidak mempercayai tertuduh. [31] Kami berpuas hati berdasarkan prinsip kes-kes yang di atas dan dapatan fakta yang diputuskan oleh Hakim bicara yang menunjukkan pembelaan perayu-perayu tidak menimbulkan sebarang keraguan munasabah ke atas kes pendakwaan, justeru tidak perlu diganggu gugat. [32] Untuk melengkapkan alasan penghakiman kami ingin menyentuh mengenai perkara-perkara lain yang dibangkitkan oleh pihak pembelaan: 22

23 (i) Borang Bongkar (P50) tidak menunjukkan kunci kereta ABD 5905 dirampas. (ii) Seluar jeans di mana kunci kereta dijumpai tidak dikemukakan. (iii) Pemilik kereta tidak dipanggil untuk memberi keterangan. [33] Kami bersetuju dengan Timbalan Pendakwa Raya bahawa perkara-perkara di atas tidak menjejaskan kes pendakwaan. Ini adalah kerana kes pendakwaan terhadap kedua-dua Perayu adalah penglibatan penyamar sulit (SP3) yang telah berbincang mengenai pembelian dan penjualan dadah berbahaya tersebut. Senarai bongkar serta kunci kereta hanyalah suatu bentuk keterangan sokongan sematamata dan bukan keterangan utama. Keterangan-keterangan khususnya keterangan SP3 telah membuktikan pertuduhan terhadap kedua-dua perayu. Malah keterangan SP3 (Agent Provocateur) juga disokong oleh keterangan SP4 dan SP5. [34] Di dalam kes Mahkamah Rayuan Faiz Khairudin v PP (2011) 5 CLJ 509, Hasan Lah HMR telah memutuskan di muka surat 523 bermula di perenggan 39 seperti berikut: "... [39] With respect, we were unable to agree with the contention of learned counsel for the appellant. In our view, it was unnecessary for the prosecution to produce and tender the money in the trial. The failure of the prosecution to produce the money did not prejudice the appellant as the money was not the subject matter of the offence. The non-production of the money had not caused any gap to the prosecution's case. 23

24 [35] Di dalam kes Mahkamah Persekutuan Wan Mazuki bin Wan Abdullah v Pendakwa Raya [2010] MLJU 2092 pula, telah memutuskan di perenggan 28 dan 32 seperti berikut: "... [28] He further complained that the Search list adduced did not state where the drug was found... [32] As for the Search list we are of the view that the omission is minor and one which could be and was in fact clarified in Court by the relevant witnesses called. There is no reason why the omission should be considered fatal as to render the evidence of the relevant witnesses otiose. [36] KESIMPULAN Kami berpuas hati dan mendapati Hakim bicara telah tidak terkhilaf didalam mencapai keputusannya. Justeru itu, tidak terdapat apa-apa isu yang memerlukan kami mengganggu dapatan beliau (no appealable error). Kami dapati sabitan dan hukuman yang dijatuhkan oleh Hakim bicara adalah selamat. Justeru itu rayuan ini ditolak, sabitan dan hukuman yang dijatuhkan oleh Hakim bicara dikekalkan. (DATUK WIRA MOHTARUDIN BIN BAKI) Hakim Mahkamah Rayuan PUTRAJAYA Bertarikh: 15 Januari

25 Peguambela Perayu: Encik RSN Rayer dan Encik Leonard Raj Tetuan R.Nethaji Rayer & Co., Peguambela dan Peguamcara, No. 27-A, Jalan Zainal Abidin, 1400 Pulau Pinang. Peguambela Responden: How May Ling Timbalan Pendakwa Raya Jabatan Peguam Negara, PUTRAJAYA. Rujukan: 1. Chan Pean Leon V PP [1956] 22 MLJ Leow Nghee Lim v Reg [1956] 22 MLJ PP v Mansor Md. Rashid & Anor. [1997] 1 CLJ PP v Zul Hassan & Yang Lain [2013] 7 CLJ PP v Fong Chee Cheong [1970] 1 MLJ Lee Kwai Heong v PP [2006] 1 CLJ Mohd Azman Zuwairi Ghazali v PP [2012] 1 LNS Timhar Jimdani Ong & Anor v PP [2010] 3 CLJ Chinnakarappan v PP [1962] 28 MLJ Herchun Singh & Ors v PP [1969] 1 LNS Chan Pean Leon v PP [1956] MLJ Looi Kow Chai & Anor v PP [2003] 1 CLJ Lee Kwan Woh v Public Prosecutor [2009] 5 MLJ Prosecutor v Mohd Radzi bin Abu Bakar [2005] 6 MLJ 393, 15. Chung Tain Kong v PP [2010] 2 CLJ Kumaran Sappani Vs PP [2011] 3 CLJ Wan Marzuki Wan Abdullah v PP [2008] 4 CLJ Andy Bagindah v PP [2000] 3 CLJ PP v Lim Hock Boon [2009] 3 MLJ Khalil Anuar Sukirman v PP [2012] 1 CLJ Teng Howe Seng v PP [2009] 3 MLJ PP v Saimin & Ors [1971] 2 MLJ Faiz Khairudin v PP [2011] 5 CLJ Wan Mazuki bin Wan Abdullah v Pendakwa Raya [2010] MLJU